Η πρόσκληση ήταν σαφής: το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί απόσταξη στο κτήμα Βιτόρα, η οποία θα διαρκέσει «μέχρι να πάρουμε και την τελευταία σταγόνα». Περιλαμβανόταν και η επεξήγηση ότι, επειδή «όλα θα πρέπει να γίνουν με σύντομες διαδικασίες και η απόσταξη διαρκεί πολλές ώρες, προγραμματίστε ότι θα ξημερωθούμε … και θα ξανά-νυχτωθούμε»!
Ποιοι, αλήθεια, θα είχαν πρόσβαση στην εν λόγω «μέθεξη»; Και επ’ αυτού η πρόσκληση ήταν σαφής: «Σε κάθε περίπτωση, το κτήμα θα είναι ανοικτό για όλους τους φίλους και τους φίλους των φίλων». Αρκεί να υπάρξει προηγούμενη ειδοποίηση, ώστε να οργανωθεί σωστά η γαστριμαργική πλευρά της εκδήλωσης.
Λίγοι θα μπορούσαν να αρνηθούν την ελκυστικότητα των παραπάνω φράσεων. Σίγουρα, όμως, κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί διαβάζοντας παρακάτω. Γιατί ούτε από το μενού έλειπε η σαφήνεια.

Για πρωινό
Κέικ με καρύδια και μήλα. Πάστα Φλώρα με μαρμελάδες από το κτήμα. Μουστοκούλουρα. Τηγανίτες με αυγά από το κτήμα. Φρέσκα τυριά με πελτέ από κυδώνι.

Η απαρίθμηση των εδεσμάτων σταματά εδώ για δυο λόγους: πρώτον, διότι η παρέα δεν είχε πρόθεση να τρέχει πρωί-πρωί σαββατιάτικα στο κτήμα (λάθος!) και, δεύτερον, διότι τα λοιπά φαγώσιμα θα περιγραφούν μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης πανδαισίας που ακολούθησε.
«Ωραία, φτάσαμε. Τι κάνουμε τώρα;»
«Χτυπάμε το κουδούνι να μας ανοίξουν. Όπως βλέπεις, έχουν έρθει κι άλλοι. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα αποτελούν απόδειξη τρανή.»
«Το κουδούνι; Μα δεν λέει η πρόσκληση πως το κτήμα είναι ανοικτό;»
«Άλλο ανοικτό κι άλλο μπείτε σκύλοι αλέστε!»
Η συζήτηση κόπηκε στη μέση, καθώς ο οικοδεσπότης άνοιγε την αυλόθυρα, μας υποδεχόταν με πλατύ χαμόγελο και μας οδηγούσε, ανάμεσα στα δέντρα και τα αμπέλια, στον χώρο της απόσταξης.
Οι φλόγες κάτω από το ρακοκάζανο είχαν ανάψει για τα καλά και το φρέσκο ποτό έσταζε σταγόνα-σταγόνα στην κανάτα. Παραδίπλα, το πατητήρι περίμενε να αδειάσουν τα σωθικά του από τον ζυμωμένο καρπό που θα έπαιρνε κι αυτός τον δρόμο για το καζάνι. Και, σ’ ένα είδος βεράντας, πλάι στα δωμάτια όπου ήσαν στοιβαγμένα τα μπουκάλια με τα παλιά και τα καινούργια κρασιά (άσπρα και κόκκινα), ένα μεγάλο τραπέζι.
Επάνω του, λαμπίριζαν στο φως του φθινοπωρινού ήλιου οι ωμές και οι βρασμένες σαλάτες και άχνιζαν οι πιατέλες με τη συκωταριά λαδορίγανη, το χοιρινό με κυδώνια, το κουνέλι με δαμάσκηνα.
«Στην υγειά σας! Καλώς ήρθατε.»
Χαρούμενη παρέα, από νέους και μεγαλύτερους, γευόταν ήδη όλ’ αυτά τα καλούδια. Δεν ήταν πολυάριθμη, αλλά ήταν γεμάτη ζωντάνια. Συστάσεις, χειραψίες και… επί το έργον. Ακόμα και ο Τσέχωφ ήθελε να πάρει μέρος, επιδεικτικά αγνοώντας την ρητή απαγόρευση να δοθούν μεζέδες στον σκύλο!
«Μα η Ολυμπία πού είναι;» διατυπώνεται εύλογη η ερώτηση προς τον Γιώργο Λακόπουλο, τον άντρα της οικοδέσποινας.
«Φουρνίζει,» απαντά εκείνος με απροσποίητη ψυχραιμία.
Και, πράγματι, μπορεί ο επισκέπτης να βαδίσει μερικά βήματα και να φτάσει στον ξυλόφουρνο, όπου η Ολυμπία μόλις έχει φτυαρίσει φρατζόλες από ψωμί ζυμωτό και έχει βάλει να ετοιμάζονται γίγαντες και ρεβίθια, μαζί με κολοκυθόπιτα από κίτρινες κολοκύθες.
«Νομίζω ότι σήμερα πρέπει να ξεχαστεί τελείως οποιαδήποτε δίαιτα.»
 Η διαπίστωση είναι τόσο αυτονόητη, ώστε δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο. Άλλωστε, δεν το επιτρέπει η θορυβώδης διακοπή που προέρχεται από τον Λουδοβίκο, το συμπαθητικό γαϊδουράκι του κτήματος, που έχει βάλει στόχο να μην αφήσει κλαρί για κλαρί από τα τρυγημένα κλήματα.
«Καθίστε κι έρχομαι κι εγώ,» μας παροτρύνει η «φουρνάρισσα».

Καθόμαστε. Τρώμε, πίνουμε, σιγοτραγουδάμε (για να είμαστε ακριβείς, αρχίζουμε ένα-ένα τα τραγούδια χωρίς ποτέ να τα τελειώνουμε λόγω άγνοιας των στίχων τους) και η ώρα περνάει.
«Θέλετε καφέ μαζί με τα επιδόρπια;»
Μετά την οινοποσία ή την ρακοποσία, η τυχόν άρνηση θα ήταν λάθος. Ιδίως, μάλιστα, όταν επίκειται συνέχεια για το βράδυ. Οπότε, το καφεδάκι είναι ό,τι πρέπει για να συνοδεύσει τα μήλα και τα κυδώνια, που κι αυτά έχουν ψηθεί στον ξυλόφουρνο.
«Λίγο σπιτικό γιαούρτι για τη χώνεψη; Μην ξεχνάτε ότι προμηνύεται μακριά βραδιά, αφού σήμερα περνάμε στη χειμερινή ώρα και μας διατίθεται μια παραπάνω ώρα ζωής!»

Συνεχίζουμε. Ο ήλιος αποσύρεται. Ομοίως κι οι κοτούλες του κτήματος, οι οποίες ουδόλως ενδιαφέρονται για το ρακοκάζανο που δεν παύει να βράζει. Οι καλεσμένοι, άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται. Μερικοί δεν εννοούν να το κουνήσουν, προφασιζόμενοι τάχα μου πως πρέπει να γράψουν κάποιο άρθρο σχετικά. Οι οικοδεσπότες κερνάνε, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Και ο αρμοδιότερος της παρέας μετράει ξανά και ξανά τα γράδα που βγάζει το ρακί.
Έχει πάρει να νυχτώνει, όταν κάνουν την εμφάνισή τους τα λουκάνικα και οι παντσέτες στα κάρβουνα, τα ψητά κάστανα. Εμφανίζεται ξαφνικά και μια κιθάρα. Τα τραγούδια κατόπιν αυτού σοβαρεύονται και φτάνουν μέχρι το τέλος τους. Όπως, επίσης, μέχρι το τέλος του φτάνει και το Σάββατο.
Περασμένα είναι πια τα μεσάνυχτα και η καταπληκτική κολοκυθόσουπα έρχεται να συναγωνιστεί τον ευωδιαστό ζωμό από -κακόηχη, αλλά μοναδικά εύγευστη- «γίδα βραστή». Όσο για το ρακοκάζανο, αυτό δεν λέει να σβήσει.
«Καιρός να πηγαίνουμε. Ένα διπλό καφέ, παρακαλώ, για να φύγει το αλκοόλ. Το αλκοτέστ παραμονεύει. Και η οδήγηση στην κατάστασή μου θα ήταν ανεύθυνη.»
«Ευτυχώς που δεν έχω πιει εγώ. Άντε, πάμε. Κι αύριο μέρα είναι.»

Μένει πίσω η οικογένεια. Να ξεκουραστεί κάπως για την Κυριακή που ακολουθεί. Το πρωινό θα το πάρουν μόνοι τους, εκτός αν υπάρχουν τίποτε ξεχασμένοι που δεν έχουν αλλάξει τα ρολόγια και φανούν απ’ τα χαράματα.
«Σοβαρολογείς ότι θα ξαναπάμε; Ντροπή!»
«Καθόλου. Με καλεί το… δημοσιογραφικό καθήκον. Άφησε που θέλω να αγοράσω μερικά ακόμη κρασιά.»
«Από δικαιολογίες, εντάξει, υπάρχουν άφθονες!»

Ιδού, λοιπόν, πάλι το αυτοκίνητο να κάνει τη διαδρομή μέχρι την Κερατέα, να στρίβει προς το Δασκαλειό, να διανύει άλλα δυο χιλιόμετρα και να αντικρίζει εκ νέου το κτήμα Βιτόρα.
Τα ίδια χαμόγελα, λίγο περισσότερο κουρασμένα, το ίδιο καζάνι με το ρακί, το τραπέζι πάντα γεμάτο, ο Τσέχωφ σταθερά να γλείφεται. Το κέφι αδιάπτωτο.
Και η έκπληξη. Τα βλέμματα στρέφονται στο βάθος του διαδρόμου, απ’ όπου διακρίνεται η θαλερή μορφή ενός γέροντα. Στηριγμένος στο μπαστούνι του, αλλά ευθυτενής αν σκεφτεί κανείς πως την επόμενη μέρα γιόρταζε τα ενενηκοστά δεύτερα γενέθλιά του, ο πατέρας της Ολυμπίας και πρώτος ιδιοκτήτης του κτήματος, ο Γιώργος Παπαγιαννακόπουλος.
Σεβάσμια μορφή, καλημερίζει τους συνδαιτυμόνες, χαϊδεύει στοργικά τις εγγονές του και με τα μάτια αγκαλιάζει το κτήμα ένα γύρω. Κάθεται, ζητάει και πίνει ένα ποτήρι άσπρο κρασί, δοκιμάζει λίγο συκώτι, αρχίζει τις κουβέντες και τα πειράγματα.
«Χαρά μεγάλη να τον βλέπεις! Μόνο γι’ αυτό θα άξιζε να είχαμε έρθει.»
«Δεν διαφωνώ. Θεωρώ, ωστόσο, ότι η βίζιτα έχει καταντήσει αρμένικη. Να ευχαριστήσουμε και να φύγουμε.»
«Δεν έχετε να πάτε πουθενά,» παρεμβαίνει η Ολυμπία, «αν πρώτα δεν μοιραστείτε μαζί μας τους λουκουμάδες και τη μουσταλευριά.»

Το πρόβλημα στο κτήμα Βιτόρα είναι, τελικά, ανυπέρβλητο. Από τη μια έχεις να ανεχθείς την υπέροχη φύση κι από την άλλη έχεις να αντιμετωπίσεις την καθηλωτική ευγένεια της οικοδέσποινας και του οικοδεσπότη. Αν σ’ αυτά προστεθούν η ποικιλία, η ποσότητα και η ποιότητα των φαγητών, καθίσταται σαφές ότι το σαββατοκύριακο με το ρακοκάζανο εξελίσσεται σε βασανιστήριο!
«Να είστε πάντα καλά, φίλοι μας. Και του χρόνου.»

ΧΧΧΧΧ