Λοιπüν, αποφασßστηκε: η στÞλη αυτÞ θα καταπιαστεß με θÝματα της καθημερινüτητας. Τþρα, με τη λÝξη «αποφασßστηκε», εννοεßται üτι η απüφαση πÜρθηκε απü τον συντÜκτη της, χωρßς να Ýχει προηγουμÝνως ληφθεß η γνþμη των υπευθýνων της εφημερßδας. ¢ρα, υπÜρχει κßνδυνος η στÞλη εßτε να μη δει το φως της μÝρας εßτε να εξαφανιστεß ως δια μαγεßας. Δεν θα χρειαστεß οýτε να την κÜνει κÜποιος delete.
¼μως, τüσο ο συντÜκτης üσο κι η εφημερßδα Ýχουν απÝναντß τους το αναγνωστικü κοινü. Οπüτε, η τελικÞ κρßση για την επιβßωση της στÞλης ποý εναπüκειται; Στους αναγνþστες. Τους αρÝσει, συνεχßζεται. Τους ενοχλεß, την παßρνει ο Üνεμος. Γι’ αυτü, το εναρκτÞριο λÜκτισμα (δηλαδÞ το πρþτο κεßμενο) θα πρÝπει να δοθεß με επιτυχßα.
ΣαφÝς μÝχρι εδþ; ΠÜμε παρακÜτω.
Το πρþτο που απαιτεßται εßναι να εξηγηθεß ο τßτλος μας, Ýνας τßτλος που θα μας ακολουθεß καθ’ üλη τη διÜρκεια του αγþνα (συγγνþμη, καθ’ üλη τη διÜρκεια της σεζüν Þθελα να πω). Γιατß γκρßνια; Και γιατß θετικÞ;
Γκρßνια, αγαπητοß αναγνþστες, γιατß μ’ αυτÞ ξεκινÜμε τη μÝρα μας και μ’ αυτÞ την τελειþνουμε. ΤουλÜχιστον οι περισσüτεροι. Μη μου πεßτε üτι δεν ανοßγουμε το μÜτι μουρμουρßζοντας για τη δουλειÜ που μας περιμÝνει, για τον προúστÜμενο που φωνÜζει αδικαιολüγητα, για τους συναδÝλφους που θÝλουν να ξεφορτþσουν τα καθÞκοντÜ τους επÜνω μας, για τους νεüτερους που δεν ξÝρουν ποý πÜν τα τÝσσερα. Μη μου πεßτε, üτι ξυπνÜμε χαρßζοντας Ýνα καλü λüγο στον (Þ στη) σýντροφü μας. Για χαμüγελο δεν το συζητÜμε, αυτü φτÜνει τα üρια της θυσßας!
Στο δρüμο για τη δουλειÜ, πÜλι, Ýχετε προσÝξει πüσο λßγοι εßναι εκεßνοι που κοιτÜζουν με συμπÜθεια και καλοσýνη γýρω τους; Μοýτρα κατεβασμÝνα, λες κι ο διπλανüς επιβÜτης στο μετρü Þ ο οδηγüς του ΙΧ που κινεßται στο πλÜι να μας Ýχει τουλÜχιστον βρßσει την οικογÝνεια Þ να μας Ýχει κλÝψει στο τÜβλι. ¢γριο σπρωξßδι για να περÜσουμε πρþτοι μπαßνοντας στα ΜΜΕ Þ βγαßνοντας απ’ αυτÜ, απανωτÝς σφÞνες για να φýγουμε σχεδüν αυτοστιγμεß με το Üναμμα του πρÜσινου. Για ευγενικÝς υποχωρÞσεις, Üστο καλýτερα, αυτÝς ανÞκουν στο λησμονημÝνο παρελθüν.
¸τσι περνÜει η μÝρα και το βρÜδυ, επιστρÝφοντας στο σπßτι, περνÜμε την ημερÞσια ενüχληση στη γυναßκα μας (κυρßως), στον Üντρα μας (κÜτι τÝτοιο συμβαßνει σπανιüτερα), στα παιδιÜ μας. Μüνο αν Ýχει ποδüσφαιρο Þ μπÜσκετ στην τηλεüραση, υπÜρχει ελπßδα να μαλακþσουμε και να χαλαρþσουμε. Κι αυτü, φυσικÜ, εφüσον κερδßσει η ομÜδα μας και δεν μας αδικÞσει ο διαιτητÞς, üπως γßνεται συνÞθως.
Με τα παραπÜνω δεδομÝνα, φαßνεται καθαρÜ γιατß η στÞλη θÝλει να ασχοληθεß με τη γκρßνια. Ωστüσο, επειδÞ παρÜλληλα πιστεýει πως τελικÜ üλα μποροýν να διορθωθοýν, Ýστω απü λßγο, Ýστω σε μερικοýς απü μας, που μπορεß κÜποτε να αποτελÝσουν τη μαγιÜ για γενικüτερη βελτßωση (καλÜ, μιλÜμε για προχωρημÝνη περßπτωση αχαλßνωτης αισιοδοξßας), στο ουσιαστικü «γκρßνια» προστÝθηκε το επßθετο «θετικÞ».
Για να ριχτοýν μερικÝς ιδÝες, üσον αφορÜ τον τρüπο που ßσως γßνει καλýτερη η καθημερινüτητα.
Για να διατυπωθοýν λßγες προτÜσεις, σχετικÜ με τη μεßωση του βÜρους που μας πιÝζει και δεν μας αφÞνει να χαροýμε τις στιγμÝς μας.
Για να εκφραστεß απλÜ, αλλÜ και παραστατικÜ, η Üποψη πως η ζωÞ μας δεν εßναι τßποτε Üλλο απü πολλÝς στιγμÝς, τη μια μετÜ την Üλλη. Και πως, αν δεν τη χαιρüμαστε την κÜθε στιγμÞ, αυτÞ φεýγει και μας αποχαιρετÜει.
Δεν πρüκειται για Üποψη καινοýργια. ΧιλιοειπωμÝνα πρÜγματα. ¼μως, αξßζει να τα ξαναθυμηθοýμε παρÝα. Δεν αξßζει;
ΧΧΧΧΧ |
