ΠολλÜ, πÜρα πολλÜ γρÜφτηκαν τις τελευταßες μÝρες σχετικÜ με τον θÜνατο του αρχιεπισκüπου. Γιατß, üπως και να ονομÜσουμε το φαινüμενο (κοßμηση, εκδημßα, κατÜληξη, τελευτÞ, αποβßωση), η ουσßα δεν μεταβÜλλεται. Ο αρχιεπßσκοπος Ýφυγε απü τη ζωÞ, απÝθανε.
ΚοινÞ η μοßρα üλων των ανθρþπων, κοινÞ η μοßρα üλων των ζþντων οργανισμþν. ΚοινÝς, επßσης, οι αντιδρÜσεις των επιζþντων: που καλýπτουν Ýνα φÜσμα απü την απλÞ θλßψη Þ τη βαθιÜ συγκßνηση μÝχρι την απλÞ δικαßωση του τεθνεþτος Þ τη διατýπωση εγκωμιαστικþν σχολßων.
Η διαφορÜ μεταξý των αποκαλουμÝνων "κοινþν θνητþν" και των αποκαλουμÝνων "επωνýμων" ανευρßσκεται μüνο στην τÜξη μεγÝθους των αντιδρÜσεων. Στενüς ο κýκλος στην πρþτη περßπτωση, διευρýνεται στην Üλλη ανÜλογα με το βÜρος της "επωνυμßας". Και, προφανþς, αναπτýσσεται τüσο περισσüτερο üσο διασημüτερη υπÞρξε η επß της γης πορεßα του νεκροý.
Ο υπογρÜφων ανÞκει στη χορεßα εκεßνων (πλειοψηφÞσασα Þ μειοψηφÞσασα, ποια σημασßα Ýχει;) που διαφþνησαν ριζικÜ, και εξακολουθοýν να διαφωνοýν, με τη συνüλη πολιτικÞ στÜση τοý αρχιεπισκüπου. Οι λüγοι εßναι γνωστοß, καθüτι Ýχουν κατÜ κüρον εξηγηθεß απü χεßλη επισημüτερα και εγκυρüτερα. Δεν Ýχει νüημα η επανÜληψÞ τους.
Σε παλαιüτερο σημεßωμα, μÜλιστα, Ýχει εκφραστεß απορßα σε σχÝση με τη στÜση του αποθανüντος απÝναντι στο ενδεχüμενο μιας μεταμüσχευσης: για να μη γεννηθοýν παρεξηγÞσεις, επρüκειτο για τη στÜση τοý αρρþστου üχι ως βαριÜ ασθενοýντος ατüμου, αλλÜ με την ιδιüτητα του εκκλησιαστικοý ηγÝτη.
Αλλ' üμως, οýτε η πολιτικÞ διαφωνßα οýτε η προσωπικÞ επιφυλακτικüτητα ως προς την αρχιεπισκοπικÞ επιλογÞ μποροýν, τοýτη την þρα, να απαλεßψουν τον πüνο. Τον ανθρþπινο πüνο για τον θÜνατο ενüς συνανθρþπου.
Ας μην αναμÝνει ο αναγνþστης να διαβÜσει εδþ κοινüτοπες φρÜσεις για την κρßση του Ýργου του απü την ιστορßα, επαινετικÝς μεγαλοστομßες για τις απüψεις του üπου αυτÝς δεν Üπτονταν σημεßων διαφωνßας, συγκλονισμÝνα σχüλια για την πραγματικÜ συγκινητικÞ μÜχη που Ýδωσε αντιμετωπßζοντας εχθρü ανþτερο. ¼χι.
Οι γραμμÝς αυτÝς συντÜσσονται αποκλειστικÜ, προκειμÝνου να εξωτερικεýσουν την ψυχικÞ οδýνη που προκÜλεσε ο θÜνατος. Ο συγκεκριμÝνος μεν θÜνατος, αλλÜ που προκαλεß γενικüτερα το βιοτικü αυτü φαινüμενο. ΟπουδÞποτε και αν συμβαßνει, οποιονδÞποτε και αν αφορÜ.
Γιατß ο θÜνατος δεν εßναι δυνατüν να αντιμετωπßζεται με τρüπο διαφορετικü σε κÜθε περßπτωση οýτε οι αντιδρÜσεις μας να σταθμßζονται με βÜση την ιδιüτητα του νεκροý. Εßναι, βÝβαια, απüλυτα φυσικü το πικρüτερο δÜκρυ να χýνεται και ο γοερüτερος λυγμüς ν' ακοýγεται για τα αγαπημÝνα πρüσωπα του στενοý οικογενειακοý και φιλικοý μας περιβÜλλοντος. Ο πüνος, üμως, για την απþλεια μιας ανθρþπινης ζωÞς εκτεßνεται σε üλες τις υπÜρξεις.
Αυτüν τον πüνο επιθυμεß να εκφρÜσει το Üρθρο. Δεν επÝχει θÝση επικηδεßου, ειλικρινοýς Þ υποκριτικοý. Εμφορεßται απλþς απü τη διÜθεση να αποχαιρετÞσει Ýναν Üνθρωπο που Ýφυγε.
|
