Έρωτες, πάθη, ανθρώπινες σχέσεις, προκαταλήψεις, θρησκευτικά και κοινωνικά status, πόλεμοι συμφερόντων, παιχνίδια εξουσίας είναι τα βασικά συστατικά της ιστορίας που διαδραματίζεται στη Βενετία το 1688. Συνεπώς ο αναγνώστης μεταφέρεται αμέσως τρεις αιώνες πριν και εύλογα σχηματίζει την εντύπωση ότι έχει μπροστά του ένα ιστορικό μυθιστόρημα, που αναφέρεται στη Βενετσιάνικη, εμπορική και οικονομική, κυριαρχία σ' ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Εκτενείς περιγραφές της πόλης των Δόγηδων, ιστορικές αναφορές και κοινωνικο - πολιτικές αναλύσεις ενισχύουν την άποψη ότι το εν λόγω βιβλίο είναι ένα καλογραμμένο, εύληπτο, πληροφοριακό και πολυσήμαντο έργο, που αποτυπώνει άρτια ένα μακρινό και άγνωστο -εν πολλοίς- στους Έλληνες παρελθόν
Όμως αυτή η αρχική εντύπωση ανατρέπεται μετά τις πρώτες σελίδες, καθώς το 2° κεφάλαιο τοποθετείται χρονικά στο 2006, δηλαδή στο παρόν, στο σήμερα, στο τώρα. Η απρόσμενη χρονική μετατόπιση αναμφίβολα ξενίζει τον αναγνώστη, που αφ' ενός διερωτάται πώς και γιατί βρέθηκε από το 17° αιώνα στις αρχές του 21ου αιώνα, και αφ' ετέρου δυσπιστεί για το εάν δύναται να παρακολουθήσει δύο διαφορετικές ιστορίες, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, που εκτυλίσσονται σε διαφορετικό τόπο και χρόνο και που παρουσιάζονται εναλλάξ.
Αναντίρρητα σ' αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η πρωτοτυπία του παρόντος βιβλίου, που λόγω της μεγάλης χρονικής απόστασης των δύο ιστοριών, διεγείρει άμεσα το ενδιαφέρον του αναγνώστη και διογκώνει την περιέργειά του σχετικά με το πώς συνυφαίνεται η ζωή του 1688 με αυτή του 2006.
Η πρώτη γνωριμία του αναγνώστη με τα πρόσωπα δεν τον βοηθά να καταλάβει ποια σχέση μπορεί να έχει ο γενναίος αξιωματικός Έντζο Σαλέριο με τον ηθοποιό Τάκη Λουδανό, αφού ο Σαλέριο τοποθετείται στη Βενετία του τότε, ζει με τον πόλεμο και φλερτάρει με τον θάνατο, ενώ ο Λουδανός ζει στην Αθήνα του σήμερα, παράγει τέχνη και προάγει τη ζωή.
Άρα οι δύο ήρωες είναι ασύμβατοι, Φαινομενικά ναι, στην πραγματικότητα όχι, γιατί ο Σαλέριο πονά για τον ατελέσφορο έρωτά του για την Αμέλια και ο Λουδανός για τον χαμένο έρωτά του για τη Μαρία. Επομένως τα δύο πρόσωπα έχουν ένα κοινό παρανομαστή, τον έρωτα, που με μελάνι ανεξίτηλο είναι γραμμένος στις καρδιές των ανθρώπων χθες, σήμερα, πάντα.
Ο εντοπισμός αυτού του συνεκτικού στοιχείου μεταξύ των δύο ιστοριών βοηθά στην αποκρυπτογράφηση ολόκληρου του έργου, καθώς οι μετέπειτα παραλληλισμοί και οι αναφυόμενες αναλογίες μαρτυρούν ότι η ζωή και η ιστορία επαναλαμβάνονται με διαφοροποιημένες και παραλλαγμένες παραμέτρους αλλά και με διαχρονικές και αδιαμφισβήτητες σταθερές.
Αναπόφευκτα λοιπόν ο αναγνώστης θα παρατηρήσει, σχεδόν αυτόματα, ότι τον καπετάνιο του ενετικού στόλου περιβάλλει η παρουσία του πιστού του φίλου και μέλος του πληρώματος του, Μάριο, με τον οποίο μοιράζεται την αγωνία για την έκβαση των πολεμικών τους επιχειρήσεων αλλά κυρίως τους μύχιους πόθους και τους αγιάτρευτούς καημούς του για την πανέμορφη αρχοντοπούλα Λορεντάν Ο αφοσιωμένος και ψύχραιμος Μάριο συμπαρίσταται, συμβουλεύει και παρηγορεί τον Έντζο, παρουσιάζοντάς του πάντα μια αισιόδοξη προοπτική της ζωής.
Κατ' αναλογία δίπλα στον απογοητευμένο από την απώλεια της αγαπημένης του Λουδανό στέκεται ο ειλικρινής και ακέραιος Θωμάς, που με θυμόσοφη διάθεση του αποκαλύπτει τις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Με αγνότητα, αυθεντικότητα και καθαρότητα ψυχής ο αμόρφωτος Θωμάς δίνει στον κοσμογυρισμένο, καλλιεργημένο και εξοικειωμένο να υποκρίνεται ηθοποιό μια ώθηση να ξεκινήσει απ' την αρχή και να επαναπροσδιορίσει τους όρους για τη νέα του ζωή. Αναμφίβολα η σπουδαιότητα των γνήσιων και απροσχημάτιστων ανθρώπινων επαφών λειτουργεί ως ένα ακόμη σημείο ταύτισης των δύο ιστοριών, που καταδεικνύουν ότι η αξία της φιλίας ήταν, είναι και θα είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Στον αντίποδα των υγιών σχέσεων βρίσκονται οι ίντριγκες του άρχοντα Λορεντάν, με τις οποίες προσπάθησε - μάταια - να εξουδετερώσει την ερωτική φλόγα για τον κυπαρισσένιο Σαλέριο που έκαιγε την καρδιά της κόρης του, και η υποκριτική συμπεριφορά της Βερονίκης Μαρτινέγκου, που κατέληξε να εμπορευματοποιήσει τον έρωτα και να δολοφονήσει τον εραστή της.
Αυτές οι ανειλικρινείς και διαβρωμένες συμπεριφορές του τότε βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία με τις ατασθαλίες του Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος και με τη
διαπλοκή του αδελφού του, που ως πλωτάρχης του Λιμενικού μετείχε σ' ένα διεθνές κύκλωμα λαθρεμπορίας ναρκωτικών και ανθρώπινης εκμετάλλευσης.
Εύλογα τα νοσηρά φαινόμενα του παρελθόντος και του παρόντος συνθέτουν την παθογένεια που πλήττει κάθε κοινωνία και κάθε εποχή και στιγματίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας που βρίθει από τέτοιες δυσεπούλωτες και αιμάσσουσες πληγές. Ωστόσο ως αντίδοτο στη διογκούμενη κοινωνική σαθρότητα μπορεί να λειτουργήσει μόνο το πάθος και η διορατικότητα ενός Αριστομένη ή η ευσυνειδησία, η επιμονή και η υπευθυνότητα ενός Μανιάκη.
Χωρίς τη δράση αυτών των ανθρώπων τόσο η άπειρη και άδολη Αμέλια όσο και η κατατρεγμένη και άτυχη Πάολα θα είχαν θυσιαστεί στο βωμό των σκοπιμοτήτων και των συμφερόντων και θα συγκαταλέγονταν στα χιλιάδες αθώα και ανώνυμα θύματα των εκάστοτε περιστάσεων
Με το να αποκαλυφθεί η σκευωρία κατά του Σαλέριο η Αμέλια του 1688 αξιώθηκε να ζήσει τον απόλυτο έρωτα και με το να εξαρθρωθεί η συμμορία των εκμεταλλευτών η Πάολα του 2006 βρήκε ένα απάνεμο λιμάνι στην αγκαλιά του Λουδανού.
Επομένως η κατίσχυση της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της ηθικής, τόσο του 1688 όσο και του 2006, εκπέμπει ένα αισιόδοξο μήνυμα, βάσει του οποίου οι καλά κρυμμένες στην κασέλα της ιστορίας αξίες μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και θα αφήνουν ανεξίτηλα ίχνη ανά τους αιώνες.

Νίκος Φραντζής, κατά την παρουσίαση του βιβλίου